De Chinese geschreven taal is een schriftsysteem dat ongeveer 3.500 jaar geleden is ontstaan. Het maakt gebruik van ongeveer 5.000 veelgebruikte karakters die elk een Chinees morfeem vertegenwoordigen. Combinaties van karakters vormen Chinese woorden.
Hoe de Taal Werkt
In tegenstelling tot Engelse woorden, die uit letters bestaan, zijn geschreven Chinese woorden opgebouwd uit karakters. Het wordt algemeen aangenomen dat Chinese karakters woorden vertegenwoordigen; in feite vertegenwoordigen individuele karakters Chinese morfemen en hun betekenissen zijn over het algemeen afhankelijk van de context. De meeste woorden bestaan uit twee karakters, hoewel woorden vaak uit één, drie, vier of meer bestaan. Dit is niet uniek voor Chinees; bijvoorbeeld, het Engelse woord "undoable" bestaat uit drie morfemen die "niet", "doen" en "in staat" betekenen. Op dezelfde manier is het Chinese (onuitvoerbaar) samengesteld uit drie karakters of morfemen die "doen", "niet" en "afmaken" betekenen.
Context en Betekenis
Als voorbeeld van hoe een Chinees karakter dat niet vaak op zichzelf bestaat om een woord te vormen, maar deel uitmaakt van een meerlettergrepig woord, beschouw het karakter dat een basisbetekenis heeft van "centraal, midden". Een is een "centrum", bijvoorbeeld een gezondheidscentrum. betekent "Sino-Amerika". Wanneer aan het einde van een ondergeschikte zin wordt geplaatst, kan het "tijdens" of "in de handeling van" betekenen, zoals in "lvtu zhong" (reizen).
Veelvoorkomende Chinese woorden zijn bijzonder flexibel. Bijvoorbeeld, "ke" op zichzelf heeft de passieve betekenis "in staat om te zijn", zoals in "kechi" (eetbaar), maar in combinatie met "yi" krijgt het de actieve betekenis "in staat om te", zoals in (in staat om te lopen).
In veel gevallen verliezen Chinese karakters hun betekenissen omdat ze worden gebruikt om buitenlandse woorden en namen te translitereren. is "Obama" en heeft geen associatie met "" (paard) behalve de fonetische waarde. Desondanks wordt er vaak geprobeerd in deze fonetische leningen enige semantische waarde te behouden, zoals in "Mi Ni Qun" (minirok), wat letterlijk "fascineer-jou-rok" betekent.
Enkele Chinese karakters vertegenwoordigen meer dan één morfeem. Dit is ook niet uniek voor Chinees - het Engelse woord "lead" vertegenwoordigt twee verschillende morfemen, wat betekent "leiden of begeleiden" of "een zwaar en zacht metaal dat een grijze kleur heeft", dat in beide gevallen anders wordt uitgesproken. Wanneer een Chinees karakter, laten we zeggen, meerdere morfemen vertegenwoordigt, wordt het meestal ook anders uitgesproken, afhankelijk van de betekenis. In dit geval wordt het karakter uitgesproken als "xing" wanneer het "acceptabel" of "lopen" betekent, maar "hang" wanneer het "beroep" of "rij" betekent. Dit hoeft echter niet het geval te zijn - het Chinese partikel vertegenwoordigt eigenlijk twee morfemen, die ofwel "verandering van toestand" of "voltooiing van actie" aangeven, die in beide gevallen op dezelfde manier worden uitgesproken.
De Oorsprong van het Chinese Schrift
De vroegste voorbeelden van Chinese schrift dateren uit de late Shang-periode (1300-1046 v.Chr.). Dit zijn de zogenaamde Orakelbotinscripties die werden gevonden op de locatie van de laatste Shang-hoofdstad nabij het huidige Anyang, provincie Henan.
Orakelbotten
De ontdekking van de orakelbotten in China gaat terug tot 1899, toen een geleerde uit Beijing een remedie voorgeschreven kreeg die "drakenbotten" bevatte voor zijn ziekte: "drakenbotten" werden veel gebruikt in de Chinese geneeskunde en verwijzen meestal naar fossielen van dode dieren. De geleerde merkte enkele gravures op die leken op een soort schrift op de botten die hij van de plaatselijke apotheek had verkregen. Deze gelukkige vondst leidde uiteindelijk tot de ontdekking van Anyang, de laatste hoofdstad van de Shang-dynastie, waar archeologen een enorme hoeveelheid van deze gegraveerde botten hebben gevonden.
De inscripties op deze botten vertellen ons dat tegen 1200 v.Chr. het Chinese schrift al een zeer ontwikkeld schriftsysteem was dat werd gebruikt om een taal op te nemen die vrij vergelijkbaar is met klassiek Chinees. Zo'n complex en verfijnd schrift heeft zeker een geschiedenis, maar tot nu toe hebben we geen sporen van zijn voorgangers gevonden.
De orakelbotinscripties kregen hun naam naar hun inhoud, die altijd gerelateerd is aan waarzeggerij. De oude Chinese waarzeggers gebruikten deze botten als verslagen van hun activiteiten, waardoor we een gedetailleerde beschrijving krijgen van de onderwerpen die de Shang-koningen interesseerden. De meeste van deze waarzeggerijen verwijzen naar jacht, oorlogsvoering, weer, selectie van gunstige dagen voor ceremonies, enz.
Bronzen Inscripties
De volgende fase in de geschiedenis van het Chinese schrift zijn de bronzen inscripties. Dit zijn teksten die ofwel in bronzen vaten gegoten zijn of in het oppervlak van een al gesneden vat zijn gegraveerd. Deze vaten werden veel gebruikt tijdens de Oostelijke Zhou-dynastie (770-256 v.Chr.), maar er zijn ook voorbeelden uit de late Shang-periode.
Aangezien de inscripties zich bevinden op rituele vaten die werden gebruikt voor het uitvoeren van offers, verwijst hun inhoud meestal naar rituele ceremonies, herdenkingen, enz. Hoewel de meeste van deze geschriften slechts uit een paar karakters bestaan, zijn er enkele die vrij lange beschrijvingen bevatten. De taal en kalligrafische stijl in dit stadium is vergelijkbaar met die gevonden op de orakelbotten.
Begin van het Moderne Schrift
Vanaf ongeveer de vijfde eeuw v.Chr. beginnen we voorbeelden te vinden van geschriften op bamboestroken. Voordat de karakters met een harde borstel of een stok op het bamboeoppervlak werden geschreven, werden de stroken van tevoren voorbereid en met touwtjes aan elkaar gebonden om een rol te vormen.
De nieuwe media betekenen ook nieuwe inhoud: naast historische en administratieve geschriften bevatten de bamboestroken de vroegste manuscripten van beroemde Chinese filosofische teksten, zoals de Laozi, Liji en Lunyu. Naast bamboe werden teksten ook geschreven op houten tabletten en zijden doeken. De geschreven taal in deze tijd is het zogenaamde "klassieke Chinees", dat min of meer hetzelfde is gebleven tot in de 19e eeuw.
Een belangrijke gebeurtenis in de geschiedenis van het Chinese schrift is de standaardisatie van het schrift door de Eerste Keizer van Qin, die China in 221 v.Chr. verenigde. Voor die tijd had elke van de vele staten in China hun eigen stijl en eigenaardigheden, wat betekende dat, hoewel wederzijds begrijpelijk, de schriften veel afwijkingen hadden. De Eerste Keizer introduceerde het Qin-schrift als het officiële schrift en vanaf dat moment moesten alle verenigde staten het in hun zaken gebruiken. De kalligrafische stijl van deze periode is het "klerikale schrift" of Lishu, dat zelfs vandaag de dag gemakkelijk leesbaar is voor de ongeïnformeerde.
