China's uitgestrekte landoppervlak en regionale kenmerken
China is het derde grootste land ter wereld, na Rusland en Canada. Iets groter dan de Verenigde Staten inclusief Alaska, beslaat het bijna 9.596.960 km2. In dit totaal zijn 9.326.410 km2 land en 270.550 km2 binnenmeren en rivieren inbegrepen. Van oost naar west is de afstand ongeveer 5.000 km van de Heilongjiang-rivier tot de Pamir-bergen in Centraal-Azië; van noord naar zuid is de afstand ongeveer 4.050 km van de provincie Heilongjiang in het noorden tot de provincie Hainan in het zuiden en nog eens 1.450 km verder naar het zuiden tot het Zengmu-rif, grenzend aan de noordkust van Maleisië.
Het grootste deel van de Chinese bevolking woont in het relatief vlakke en vruchtbare zuidoostelijke deel van het land. De meesten zijn boeren, die, net als hun voorouders, in de laaggelegen heuvels en de centrale vlaktes wonen die zich uitstrekken van de hooglanden oostwaarts en zuidwaarts naar de zee. Landbouw overheerst in dit uitgestrekte gebied, dat over het algemeen wordt begunstigd door een gematigd of subtropisch klimaat.
Slechts 15 procent van het land is geschikt voor landbouw (vergeleken met 21 procent in de VS) en het grootste deel van dit land ligt aan de centrale oostkust en langs de valleien van de Yangtze-rivier en de Gele Rivier. Ongeveer 34 procent van China is bedekt met weiden en 14 procent met bossen. Volgens schattingen uit 2005 is 14,86 procent (ongeveer 1,4 miljoen km2) van het Chinese land akkerland. Ongeveer 1,3 procent (ongeveer 116.580 km2) is beplant met permanente gewassen. Met relatief veel minder land beplant met permanente gewassen, worden intensieve landbouwtechnieken gebruikt om oogsten binnen te halen die voldoende zijn om de grootste bevolking ter wereld te voeden en nog steeds een overschot voor export te hebben.
China bestaat uit 23 provincies en 5 autonome regio's die worden bevolkt door grote aantallen etnische minderheden. De grootste steden van China, Beijing, Shanghai, Tianjin en Chongqing, worden rechtstreeks door de Chinese regering als gemeenten bestuurd. Hoewel China alle of een deel van vijf internationale tijdzones doorkruist, werkt het op een enkele uniforme tijd, China Standard Time (CST; Greenwich Mean Time plus acht uur), met Beijing als basis. China hanteert geen zomertijdsysteem.
Hoewel China het dichtstbevolkte land ter wereld is, is een groot deel van het land onbewoonbaar of bijna onbewoonbaar. De westelijke helft van het land is grotendeels woestijn. De centrale en zuidelijke delen van het land zijn bedekt met ruige bergen en het noordoosten is zwaar bebost en bitter koud in de winter.
Het noordelijke deel van China is relatief vlak en omvat het stroomgebied van de Gele Rivier, de Qinling-bergketen, de Shanxi-loessregio, de centrale vlakte van Noord-China, het Mongoolse plateau, de oostelijke hooglanden en de centrale vlakte van Noordoost-China.
Het westelijke deel van China is de thuisbasis van het Tarim-bekken en de Taklimakan-woestijn, twee van de droogste en meest desolate regio's ter wereld, en de Tianshan-bergen.
De ruggengraat van de Himalaya, inclusief Mount Qomolangma, loopt langs de grens tussen Tibet (deel van China) en Nepal. Het grootste deel van Tibet wordt ingenomen door het Tibetaanse plateau, een droge, desolate regio, doorspekt met bergen en geïsoleerde meren. De gemiddelde hoogte in Tibet is meer dan 4.000 m, en er zijn 40 pieken van meer dan 6.000 m hoog. Er wonen zeer weinig mensen in Tibet. Het Tibetaanse plateau omvat de Himalaya, de Kunlun-bergen en de Hengduan-bergen.
Het centrale deel van China omvat het stroomgebied van de Yangtze, het Sichuan-bekken en de Yangtze-vlaktes en -delta. Tussen Tibet en de vlaktes van oostelijk China liggen ruige bergkammen, moeilijk te doorkruisen, en veel van hen liggen in de westelijke provincies Sichuan en Yunnan. Het oversteken van deze bergen kan weken duren. Ten oosten van deze bergen liggen de vallei van de Yangtze-rivier en de vlaktes van Noord- en Oost-China. Dit gebied is de dichtbevolkte thuisbasis van de Han-Chinezen. Het is ook grotendeels agrarisch en kent vier seizoenen.
Zuid-China is een groene, semitropische regio die wordt bewoond door grote aantallen etnische minderheden die vergelijkbaar zijn met de bergstammen in het naburige Birma, Laos en Vietnam. Er zijn talrijke bergen en bergketens van verschillende groottes. Grote stukken bos zijn hier gekapt en door ontbossing veroorzaakte erosie is zeer merkbaar.
De betekenis en kenmerken van China's maritieme gebied
De Chinese Zee bestaat uit twee delen, de Zuid-Chinese Zee en de Oost-Chinese Zee, die met elkaar verbonden zijn via de ondiepe Straat van Taiwan tussen Taiwan en het vasteland van China.
De Zuid-Chinese Zee, als de grootste randzee van de westelijke Stille Oceaan, beslaat een gebied van ongeveer 3.685.000 km2 en heeft een gemiddelde diepte van 1.060 m.
De belangrijkste rivieren die in de zee uitmonden zijn de takken die de Zhujiang-rivierdelta vormen tussen Hong Kong en Macau. Het weer in de regio is tropisch en grotendeels beheerst door moessonwinden. De jaarlijkse regenval varieert van ongeveer 2.000 mm tot wel 4.000 mm rond het zuidelijke bekken; zomertyfoons komen vaak voor. Moessons beheersen ook de zeestromingen en de uitwisseling van water tussen de Zuid-Chinese Zee en aangrenzende wateren.
De Oost-Chinese Zee strekt zich noordoostwaarts uit vanaf de Zuid-Chinese Zee en wordt in het westen begrensd door het Aziatische vasteland en in het oosten door het zuidelijkste hoofdeiland van Japan. Een oost-westlijn die het eiland Cheju met het vasteland van China verbindt, scheidt de Oost-Chinese Zee van de Gele Zee in het noorden. De Oost-Chinese Zee, met een oppervlakte van 751.100 km2, is over het algemeen ondiep, met een gemiddelde diepte van slechts 349 m. Het klimaat van de Oost-Chinese Zee wordt ook gedomineerd door het moessonsysteem. Warme, vochtige winden uit de westelijke Stille Oceaan brengen een regenachtig zomerseizoen met zich mee, vergezeld van tyfoons, maar in de winter keren de moessons om en brengen koude, droge lucht van het Aziatische continent in het noordwesten.
Beide zeeën worden intensief bevist; tonijn, makreel, croaker, ansjovis, garnalen en schelpdieren vormen de belangrijkste vangst. Vis uit de Zuid-Chinese Zee levert tot wel 50 procent van de dierlijke eiwitten die langs de dichtbevolkte kust worden geconsumeerd. Beide zeeën dienen ook als belangrijke scheepvaartroutes. De Zuid-Chinese Zee, met de Straat van Malakka, vormt de belangrijkste transportroute tussen de Stille en Indische Oceaan, en de Oost-Chinese Zee dient als de belangrijkste scheepvaartroute van de Zuid-Chinese Zee naar Japanse en andere Noord-Pacifische havens.
