Çin Fotoğrafçılığının Başlangıç Noktası ve Erken Dönem Odakları
Fotoğrafçılığın icadının ilk günlerinde, teknik koşulların sınırlamaları nedeniyle, çoğu Çinli fotoğrafçı sadece insanların portrelerini çekmeye odaklanıyordu.
Çin için çağdaş fotoğrafçılığın oldukça net bir başlangıç noktası vardır— 1976/1977. Çin'de çağdaş fotoğrafçılık kavramı, son 40 yılda toplum, ekonomi, kültür ve fotoğrafçılığın kendisinin yurt içinde ve yurt dışında gelişmesiyle birlikte önemli değişiklikler geçirmiştir. Bu değişikliklere göre, Çin'deki çağdaş fotoğrafçılığın süreci kabaca aşağıdaki gibi dört aşamaya ayrılabilir.
Resmi Olmayan Fotoğrafçılığın Yükselişi (1976—1979)
Bu dönemde, bazı amatör fotoğrafçılar, Başbakan Zhou Enlai'nin ölümünden sonra kitleler tarafından kendiliğinden düzenlenen anma etkinliklerini sistematik olarak fotoğraflamak ve bu fotoğrafları sosyal yayılım için bir kitapta düzenlemek amacıyla özel bir ağ oluşturdu. “5 Nisan Hareketi Fotoğrafçılığı” olarak bilinen bu tarihi görüntüler, olayın insanlardaki anısını korur ve çağdaş Çin'de kritik bir tarihi anda önemli bir rol oynar.
Yeni Dalga Fotoğrafçılığı (1980—1989)
1980'lerden itibaren, çeşitli Batı sanatları Çin'e reprodüksiyon ve sergi yoluyla tanıtıldı. Kısa sürede yüzlerce teorik eser tercüme edilip yayımlandı. Yeni fotoğraf dergileri ve magazinler ortaya çıktı ve ülke genelinde birçok film fuarı ve sergi düzenlendi. Fotoğrafik yaratımda bu “bilgi patlaması”nın sonucu olarak, yirminci yüzyılın başından itibaren ana Batı fotoğraf tarzları 1980'lerde Çin'de yeniden üretildi.
Batı fotoğrafçılık tarzının “çeşitlenme dönemi”ni öğrenip özümsedikten sonra, belgesel fotoğrafçılık 1980'lerin sonlarında yeni dalga hareketinin ana akımı haline geldi. 1980'den 1990'a kadar olan Çin belgesel fotoğrafçılığı çalışmaları iki ana yönü takip eder: sıradan insanların ve Çin medeniyetinin ebedi ruhunu ifade etmek veya “insanların” trajik kaderini ele almak.
Deneysel Fotoğrafçılık (1990—2006)
Zaman açısından, deneysel fotoğrafçılık 1980'lerin sonlarında ortaya çıktı, ancak deneysel sanat alanında etkili bir trend haline gelmesi 1990'ların ortalarına kadar sürdü. Deneysel fotoğrafçılar genellikle deneysel sanatçılarla birlikte çalışır ve eserlerini aynı bağımsız sanat sergisinde sergiler. Bu trendde, fotoğrafçılar kavramları ve kelimeleri performansın üzerine koyar ve sanatsal deneyler yoluyla gerçekliği dekonstürükte eder. Hayattaki anları yakalamaya odaklanmak yerine, sanatsal ifade biçimine daha fazla önem verirler ve eserlerin perspektifini kontrol etmeye çalışırlar, bu da “yapay olarak inşa edilmiş” görüntülerin popülerliğine yol açar.
Deneysel Fotoğrafçılık Kurumlarının Gelişimi (2007—)
2000 yılında Üçüncü Şanghay Bienali ve 2002'de Birinci Guangzhou Trienali, deneysel fotoğrafçılık da dahil olmak üzere Çin deneysel sanatının yasallaşmasını ve uluslararasılaşmasını işaret etti. Ardından, Çin'de çağdaş fotoğrafçılığın yeni bir bölümü başlatıldı. Bu sanat, deneysel fotoğrafçılar ve eleştirmenlerin küçük çevresinden çıkarak, tüm toplumun kültürel yaşamına ve sanat eğitimine katılmaya başladı. Bu değişimle paralel olarak, yeni fotoğraf sergi mekanları, araştırma merkezleri, eleştirel araştırmalar ve ticari kanallar ortaya çıktı, bu da Çin'de çağdaş fotoğrafçılığın yeni ve kurumsallaşmış bir aşamaya girdiğini gösteriyor. Çağdaş fotoğraf çalışmaları, büyük ölçekli bienal ve trienal sergilerde sadece belirgin bir konum işgal etmekle kalmaz, aynı zamanda popüler kültürle karışarak Çin özelliklerine sahip büyük ölçekli bir fotoğraf festivali geliştirmek için de çalışır. Açık alanda bireysel sergilerin ve grup sergilerinin sayısı hızla artmış ve bazıları hala deneysel fotoğrafçılığın orijinal amacına sadık kalmaktadır.
