İtalyan mimar Vitruvius, ideal bir binanın üç öğeye sahip olduğuna inanıyordu: sağlam, pratik ve güzel. İnsanların ekonomik koşulları ve kültürel okuryazarlığı arttıkça, yaşam kalitesinde, sanatta ve estetikte ek değer arzulama isteği artar. Kubbeler ve ince oymalarla Avrupa tarzı binaları özenle planlarlar, soylu ve zarif bir atmosfer yaratırlar. Bu makale, Avrupa tarzı mimarinin ortak özelliklerini sizlere sunar ve tarihsel ve kültürel güzelliğine bir bakış atar. Sadece "ne kadar güzel" olduğuna hayran olmayın!
1. Antik Yunan mimarlık - ciddiyet ve uyumu gösteren basit zarafet
Antik Yunan, Avrupa kültürünün doğum yeri olup, gelecek nesillerin mimari eğilimlerini derinlemesine etkilemiştir. Gelişme dönemi MÖ 8. ila 1. yüzyıl arasındaydı ve bu dönemde ahşap mimariden taş mimariye devrim gerçekleştirilmiştir. Bu dönemde yaygın inanç yaygın olduğundan, çeşitli tapınak türleri antik Yunan mimarisinde en yaygın ve en takdir edilenler haline gelmiş ve bunların arasında sütunlar en ünlü olanlardı. Sadece başlıklar farklı değil, sütun gövdelerinin uzunluk ve incelik oranları da farklıydı. İşte üç olgun sütun tarzının sınıflandırması:
Dorik sütun tarzı: Genellikle bir basamak tabanı üzerine inşa edilir, sütun yüksekliği ile sütun çapı arasındaki oran yaklaşık 5.5:1'dir ve başlık, basit ve istikrarlı bir koni şeklindedir. Sütun gövdesinde 20 oluk bulunur ve güçlü ve etkileyici görünümü erkek gücünün güzelliğini simgeler, bu nedenle Dorik sütun aynı zamanda erkek sütunu olarak da adlandırılır. Ünlü Partenon, Dorik sütun tarzını benimser.
İyonik: Genellikle bir tabana dikilir, sütunun yüksekliği çapının 8-9 katı kadardır. Başlıkta aşağı doğru yumuşak sarmal süslemeler bulunur ve sütun gövdesinde 24 oluk bulunur. Dorik sütundan daha ince ve güzel görünümü olduğu için ve kıvrımlarla dolu olduğu için kadın sütunu olarak da adlandırılır. Atina Akropolisi'ndeki Zafer Tapınağı, İyonik sütunu kullanır.
Korint: Oranlar İyonik sütundan daha incedir ve başlık, İyonik tarzdan evrim geçirmiştir, yonca yaprak desenleri ile süslenmiştir. İyonik sarmal desenine kıyasla, daha çok çiçek ve bitki dolu bir sepete benzer. Daha dekoratif olmasına rağmen geniş çapta kullanılmaz. Bu tarzı kullanan tanınmış binalar arasında Atina'daki Zeus Tapınağı bulunmaktadır.
2. Romanesk mimarlık - kalın ve görkemli kubbe güzelliği
Antik Roma mimari tarzı, antik Yunan mimari tarzının devamıdır. MÖ 1. ila MS 3. yüzyıllar arasında zirveye ulaşarak antik Batı mimarisinin zirvesine ulaşmıştır. Yunan tarzını sürdürmek ve yeni sütun tarzları yaratmanın yanı sıra, bu dönemin başarıları, volkanik kül, kireç ve su ile karıştırılmış betonun icadı ve mimari mekaniğin alanında çığır açan kemerlerden başka bir şey değildir. Yeni yapı malzemeleri ve yapısal yöntemler, binanın görünümünü değiştirdi ve eşi benzeri görülmemiş geniş iç mekanlar yarattı, sakinlerin yaşam tarzını etkiledi ve gelecek nesillerin inşaat teknolojisine büyük katkıda bulundu.
Kemer: Roma mimarisinin en büyük özelliği, gerilme stresini basınç stresine dönüştürür. Çapraz kemer ve kemer denge sisteminin geliştirilmesi, sadece binanın dört köşesinde sütunların olmasını gerektirir, sürekli yük taşıyan duvarlara ihtiyaç duymaz, kiriş-sütun yapılarının geniş iç mekanlar yaratamama sorununu aşar. Bu teknoloji, büyük yapılar ve projelerde, mezarlar, köprüler, şehir kapıları ve su kemerleri gibi geniş çapta kullanılmaktadır. Bundan sonra, büyük kemerler ve büyük kubbeler bağımsız hale gelebilir, Roma'nın birçok muhteşem binasını gerçekleştirir, örneğin Triumf Takı, Pantheon, Colosseum vb.
3. Barok mimarlık - muhteşem ve gizemli
Barok mimarlık 17. yüzyılda İtalya'da ortaya çıkmıştır. Rönesanstan ortaya çıkan bir mimari tarzdır. Çok dekoratif ve dramatiktir, renk, ışık ve gölgeye odaklanır ve heykeltraşlığı vurgular. Dış cephesi muhteşem ve abartılı süslemeler ve heykellerle doludur, Katolik Kilisesi'nin zenginliğini ve gücünü sergiler. Bu tarz sert klasik formlara karşı çıkar, özgürlüğü ve dünyevi zevklerin sınırsız ifadesini arar, vb. ve kentsel meydanlar, bahçe sanatı ve edebi sanat üzerinde büyük etkiye sahiptir. Temsilci binalar arasında Roma'daki İsa Kilisesi ve St. Paul Katedrali bulunmaktadır. Özellikleri şunlardır:
Işık, güçlü ışık ve gölge kontrastı ve karanlık-aydınlık etkilerinin dramatik kullanımı
Güçlü bir ritim hissi yaratmak için kıvrımlı ve çeşitli dolambaçlı çizgileri kullanmayı sever
Sıklıkla altın kaplama, gümüş ve aynalar gibi süslemeler kullanılır
Bina cephesi genellikle merkezde çıkıntılı bir kısma sahiptir
Meydanlar, bahçeler, çeşmeler, heykeller vb. ile çevrili
